ساعت ۴:۳۰ بعدازظهر دوشنبه ۲۴ بهمن ۱۳۴۵، در جاده دروس - قلهک یك جیپ از جاده منحرف شد و راننده‌ی آن كه یك زن بود، جان باخت. تنها دقیقه‌هایی بعد خبرش در تمام شهر پیچید؛ «فروغ فرخزاد» شاعره نامی ایران درگذشت. آن‌چه پیش رو دارید، بخش‌هایی از گزارش تدفین او به قلم «صدرالدین الهی و پرویز لوشانی در مجله‌ی سیاه و سپید است؛ گزارشی شیوا و خواندنی. 
چشمم به احمد شاملو می‌افتد كه به دیوار گورستان تكیه داده و به زمین خیره شده است. رنگش مثل گچ سفید است یا به سفیدی موهایش. انگار جسدش را به دوش كشیده و در مراسم تدفین خودش شركت كرده است...‍!... ساعت، ١٠ صبح روز چهارشنبه بیست و‌ششم بهمن ماه است. ساعت ٩ صبح جنازه را از اداره پزشكی قانونی تحویل گرفته‌اند كه بشورند. اینجا، یعنی دم در گورستان ظهیرالدوله زمزمه است كه تا ساعت ١٠ جنازه به گورستان حمل خواهد شد. اما ساعت یازده است و هنوزاز فروغ خبری نیست.

دکتر سیروس شمسیا : نمی دانم کسانی که در مقابل این جنبه از شعر او حساسند، آیا همین حساسیت را در مقابل توصیفات شاعران مرد از معشوق زن نیز دارند؟ یحتمل در مخیله ی آنان عشق و عاشقی فقط مربوط به مردان است...
معشوق من
با آن تن برهنه ی بی شرم
بر ساق های نیرومندش
چون مرگ ایستاد

طرح مسئله ی معشوق در شعر فروغ از دو نظر حائز اهمیت است؛ نخست اینکه او برای نخستین بار معشوق مرد را به صورت محسوسی در شعر فارسی وارد کرد. قبل از او معشوق شعر فارسی معمولا زن است و اگر هم مرد باشد(معشوق مذکر شعر سبک خراسانی، یا مکتب وقوع) مردی است که در مقام معشوق زن توصیف شده است. در شعر زنانی چون رابعه و مهستی هم معشوق مرد چهره ی روشن و مشخصی ندارد و چندان مشخص از معشوق کلی شعر فارسی نیست. به هر حال فروغ بیش و صریح تر از دیگران از چهره ی معشوق زمینی سخن گفته است و از این رو زمانی این وجه تازه ی شعر او، سر و صداهائی برانگیخت.
دوم اینکه فروغ زمانی که خواست به این معشوق فردیت بخشد، حال آنکه معشوق در شعر فارسی مانند انسان شرقی، یک موجود جمعی است نه فردی، هویت مشخصی ندارد و ایجاد عکس العمل نمیکند.